Na dzień przed Wigilią na dworcu Warszawa Wschodnia panuje nieustępliwy król -chaos, który nieudolnie rozdziela zadania pomiędzy swoich pomagierów. Każdy „posłaniec” trzyma przy sobie toboły, które winien  jest dostarczyć w inny kraniec kraju nad Wisłą.
A ja siedzę potulnie z boku i całe sześćdziesiąt minut opóźnienia mojego pociągu przeznaczam na obserwację całego tego zamieszania, które ma w sobie wiele uroku - tak niepowtarzalnego, jak wyjątkowy może być powrót do domu po wyczerpującej podróży po codzienności.

Kilkuletnia dziewczynka, w różowej puchowej kurtce, zatrzymuje się na widok niewinnego szczeniaczka starszej kobiety w grafitowym płaszczu - tuli malca zachłannie, a gdy ten zwinnie ucieka, krzyczy za nim: "Ty łobuzie niegrzeczny!".
Mężczyzna o szelmowskim uśmiechu przysiada w poczekalni, obstawiając prezentami całą ławkę. Wyciąga z kieszeni telefon, a po chwili słyszę tylko krótkie: "Kochanie, przyjadę dwie godziny później, bo wszystkie kursy są opóźnione. Cały czas tęsknię za tobą".
I jeszcze ta kobieta o lisim spojrzeniu, przewracająca nerwowo nogami w trakcie pisania SMS-a, która dziś też się gdzieś spóźni - gdzieś tam, gdzie ktoś na nią czeka...

To miejsce jest całe z czekania - nie tylko na te wagony spóźnione, lecz także na powitania po czasie rozłąki, na uściski, na wspólne gotowanie, na współdzielenie miski ze smakołykami, na opowieści o kartkach z życia wyrwanych, na obecność..

Najpiękniejsze, co można dać drugiemu człowiekowi od serca, to obecność wypełniona miłością. To do niej wraca się najchętniej, to do niej się tęskni, to ona sprawia, że w całej tej aurze, jest coś z magii, o której chętnie śpiewa się w świątecznych piosenkach.

Każdy dzisiaj gdzieś wraca - i to chyba najważniejsze, że ma dokąd. Są przecież tacy, którzy wolą zostać sami ze sobą albo ktoś zostawił ich samych - często bezpowrotnie.

Ten, który narodził się w Betlejem też był w pewien sposób bezdomny, a zamieszkał w sercu każdego, kto zechciał go wpuścić.
Otwórzcie się na tych, którzy pukają do Waszych drzwi - nie każcie im dłużej pod nimi czekać. Nawet, jeśli radość przysłania wam komercja, jeśli rodzina jest udręką, jeśli stół znowu ugina się od polityki i nieporozumień, Ty usiądź obok.
Wszystko, to co najpiękniejsze, przyniosłeś ze sobą.
To wszystko jest w Twoich rękach..

Beata Oniszczuk - dziennikarstwo i komunikacja społeczna, drugi rok, 2-ga grupa, tryb niestacjonarny.